ای زیباترین شکست زندگی...

ای زیباترین شکست زندگی...

تو را دوست می دارم...تویی که تمام وجود پر ادعای مرا تسلیم آغوش بی انتهای عشق کردی... و من تسلیم لبخند کمرنگ زیبایش شدم

برایت بگویم از آرامش بی صبرانه ای که ذرات بودن مرا تسخیرش کردند...اینکه چقدر منتظرش ماندم ...

چقدر منتظرش ماندم...

اینکه چقدر بی او، و برای او ماندم...

چقدر بی او، با دیگران ، ولی بی او، بی همه چیز ،بی عشق...

عشق چه بود...؟

عشق اول زخمی بود که بر دل نشست... و عشق های دیگر مرهم هایی که کاری نبودند...

و دل گریید...

دل گریید، رویید و گریید...

با حس غریبی شاهد پادزهری بودم که هربار با اشک چشمانم از قلبم شسته می شد...

نمی شد

نمی شد

نمی شد

زخم با هر عشق تازه ، عمیق تر و عمیق تر می شد و درمانش رفته بود...

اصلا گویی درمانی نداشت

گویی از اول هم درمانی نداشته ...

روزی با تعجب قلب زخمی  دیگری دیدم، با تمام درونم در آغوشش کشیدم...

دل شکسته ام دلش را پادزهر شد...

نمی دانی چه قدر زیبا شد...دیگر زخمی حس نمی کردم...

دیگر زخمی حس نمی کنم

دلم تا ابد مدیون اوست...

من در كنار تو...